Vanuit een warm en tropisch Maleisië nemen we jullie graag mee naar onze laatste ijskoude stop in China, alvorens we jullie lekker gaan maken met het huidige klimaat waar we ons momenteel in begeven.
Dertig december j.l. arriveerden we inclusief filtermondkapje in het smogovergoten Beijing. De toegestane luchtvervuiling was meer dan twintigmaal overstegen, als we de Wereldgezondheidsorganisatie moeten geloven. En dat deden we. Wolken maakten vrijwel doorgaans plaats voor een geelgrijze mist, die soms zo dik was dat we met open ogen naar de zon konden kijken die er maar nauwelijks doorheen kon komen.
Zoals eerder vermeld zijn we gewapend met onze filtermondkapjes de stad in gegaan. Je zou denken dat geheel Beijing dit logischerwijs doet, maar niets is minder waar. Het meerendeel van de stad loopt zonder enige bescherming over straat, alsof er niets aan de hand is. Iets wat we best vreemd vonden, maar vooral ook erg voor al het kleine kroost die er zelf nog geen keuze over kunnen maken. Genoeg over de smog!
Tian’anmen Square (Plein van de Hemelse Vrede)
Beijing is Beijing niet zonder het Tian’anmen plein, zo dachten we bij aankomst in de stad. Alsof het zien van dit plein je pas echt doet beseffen dat je daadwerkelijk in Beijing bent. Dus, óp naar deze reusachtige plek in de stad om even te acclimatiseren. Uiteraard waren we niet de enigen, dus na een half uur in de rij te hebben gestaan voor een beveiligingscontrole mochten we het plein oplopen.
In één woord omschreven: “Communistisch”. Niet alleen de omvang van het plein, maar voornamelijk de omvang van de enorme betonnen gebouwen waar een kille grootsheid vanuit gaat waar je toch lichtelijk van schrikt. Tientallen, misschien wel meer dan honderd, rode vlaggen prijken op de door pilaren ondersteunde daken die hier en daar voorzien zijn van enorme geelgekeurde symboliek. Als kers op de communistische taart hing daar het reusachtige portret van Mao boven de poort van de Verboden Stad, aan weerszijden voorzien van bewakers in lange groene jassen met zwarte bontkraag en bijpassend zwarte bontmuts. Het koude weer deed het plein eer aan. Zo ook de smog. Kil en mysterieus van sfeer. En toch, het was prachtig. We beseften niet alleen dat we in Beijing waren, maar vooral ook dat we in China waren.
Oud en nieuw
Kort maar krachtig. Oud en nieuw viert men hier niet. Klokslag twaalf uur zaten we op onze hotelkamer en liepen we stilletjes toch naar buiten in de hoop iets te merken van het nieuwe jaar. Maar nee, men liep nog net zo rustig over straat om even boodschappen te doen bij de 24-uurs supermarkt om de hoek. Chinees oud en nieuw wordt pas gevierd op 28 januari. Welterusten!
Verboden Stad
Gedrapeerd in smog lopen we onder het enorme portret van Mao door om de Verboden Stad binnen te komen. Ook daar lopen we wederom een enorm leeg plein op, omringd door grote gebouwen. Ditkeer zijn de gebouwen historisch en daarom niet zo communistisch groots, maar juist authentiek Chinees. Grauwe stenen en versierde opgekrulde dakranden in meerdere opgestapelde lagen. Typerend, zoals we in Pingyao ook al zagen.
Geinspireerd door Andy Warhols bezoek aan de Verboden Stad zoeken we naar een aantal plekken waarvan we wisten dat hij er toentertijd portretten van zichzelf heeft laten maken. Zomaar, omdat het kan en om enigszins wat herkenning te zoeken in een plek die ons compleet vreemd is. Na wat foto’s te hebben gemaakt op de pleinen stromen we door het enorme complex. Historisch groots, maar voor ons persoonlijk van weinig waarde, op een aantal mooie uitzichten na.
Summer Palace
De smog is gedaald tot een waarde van vijf keer de toegestane hoeveelheid. Dit lijkt nog steeds veel, wat het misschien ook is, maar wat ons betreft voelt de lucht vandaag schoon aan. De lucht is blauw en de zon schijnt fel. Iets wat we in dagen niet hebben gezien. We besluiten naar Summer Palace te gaan. Een park buiten de stad wat vroeger diende als vertrek voor toenmalige keizers. In het park staan dan ook de nodige paleizen en tempels, die bést de moeite waard lijken om te bezoeken, en dat blijkt ook zo! Het is erg koud, wat maakt dat het bijliggende uitgestrekte meer volledig bevroren is. De uitzichten zijn daarom prachtig, aangezien het een combinatie betreft van natuur en Chinese architectuur. Zie de foto’s voor een impressie!
Tijdens onze hike door het park komen we veel Chinese senioren (enkel mannen) tegen die hun vertier zoeken in het park. Zo lopen we een groep senioren tegemoet die bezig zijn met Chinese kalligrafie! Elke man heeft een handgemaakte penseel van zo’n meter lang, bestaande uit een puntige spons, een omgekeerde halve literfles gevuld met water (i.p.v. inkt) en een plastic bezemsteel met wat ducktape. Op deze manier kalligraferen ze al lopende met hun penseel de straatstenen vol. Een ambacht waar je geen genoeg van krijgt om naar te kijken. Wat helaas opvalt is dat het enkel nog oude mannen betreft die deze kunst lijken te beheersen.
Verderop lopen we over een boogbrug die in het centrum gevuld staat met vliegeraars — wederom enkel oude mannen. Waar we in Nederland het vliegeren veelal overlaten aan de kinderen, is het hier een serieuze bezigheid. Elke vlieger is anders. Van octopus tot straaljager hangt op grote hoogte in de blauwe lucht boven het bevroren meer. De mannen kijken doodserieus vanaf hun krukje omhoog, maar zijn stiekem als een kind zo blij. En wij ook.
Great Wall
Het gaat vandaag écht gebeuren. Wie denkt aan China, denkt aan de Chinese muur! Met een lengte van meer dan 10.000 kilometer zijn er een hoop plekken waar je de muur kunt bezoeken, waarvan de beste plekken te bereiken zijn vanuit Beijing. Om te zorgen dat we niet in het hypertoeristische Badaling gedeelte terechtkomen, lezen we ons wat in over alternatieven en hoe we deze op eigen houtje kunnen bereiken.
’s Ochtends rond half 6 gaat de wekker. De plek waar we de muur willen bezoeken ligt op zo’n 80 kilometer buiten de stad, maar is goed te bereiken per bus. We hebben op internet exact gelezen op welk busstation we welke bus moeten nemen en gaan met goede moed op pad. Op het busstation aangekomen zijn er echter een hoop busnummers te vinden, behalve ons busnummer. Oh oh. Daar gaan we weer. Een vrouw komt ons tegemoet die precies weet te vertellen wat we moeten doen. Helaas is dat geen goed teken, want haar enthousiasme is groter dan de onze. Dat betekend veelal dat er een commercieel addertje onder het gras zit waar we liever niet intrappen. We zijn op zoek naar de openbare bus en niet naar een halve touringcar scam. Echter wisten we totaal niet waar we dan wél heen moesten, want de buslijn die we zochten leek niet meer te bestaan.
Argwanend lopen we een stukje met de vrouw mee om te kijken waar ze ons heen wilt brengen. De bus ziet er goed uit. Er stappen veel locals in. Het is een bus van de lokale busmaatschappij. Misschien heeft ze toch écht goede bedoelingen. We stappen de bus in en betalen een normale prijs voor de busrit. Het voelt goed tot nu toe. Maar dan zien we buiten de bus een drietal Duitse jongens staan die duidelijk ook opweg zijn naar de Chinese Muur, echter stappen ze niet in onze bus.
We lopen snel de bus uit om contact te maken met de groep, die ons vertelt dat ze ook vrij argwanend zijn over de vrouw in kwestie. Aangezien de busprijs normaal is en er locals inzitten, besluiten we met z’n allen in te stappen en een stuk samen te reizen. De vrouwen zijn niet blij, waarom weten we niet. Er gaat in ieder geval iets niet zoals het hoort te gaan.
De busrit moet ongeveer anderhalf uur duren. Na drie kwartier stopt de bus bij een halte en komen er een aantal particuliere taxichauffeurs de bus ingestormd die ons maar al te graag naar de muur willen brengen. Ze beweren dat dit de enige weg is. We weigeren, want we horen pas uit te stappen bij de eindhalte. Na vier keer te herhalen dat we écht niet gaan uitstappen, lopen ze verslagen de bus uit. We komen erachter dat dit de halte is waar de vrouwen in Beijing ons wilden laten uitstappen. Waarschijnlijk speelden ze onder een hoedje. Oftewel, verwijzen naar de juiste bus, om ons vervolgens te vroeg te laten uitstappen zodat we de rest met een dure taxi moeten afleggen. We lezen later op internet van gedupeerden dat deze scam helaas actief is op de betreffende buslijn. Gelukkig, ook weer opgelost. Op naar de eindhalte!
Eenmaal aangekomen bij de eindhalte dienen we de laatste kilometers af te leggen met een Minivan. Het is inmiddels best gezellig geworden met de Duitsers, dus we besluiten om vandaag gezamenlijk te gaan hiken op de muur. Fijne bijkomstigheid is ook dat we hiermee de kosten voor de Minivan kunnen delen door vijf — goed voor ons budget!
Na wat onderhandelen met een particuliere chauffeur die al tien minuten lang ‘NO BUS’ naar ons roept om aan te geven dat we toch écht met zijn Minivan naar de Chinese Muur moeten, komen we tot een afgesproken prijs.
Na nog eens zo’n 30 kilometer af te leggen zien we de Chinese Muur in de bergen verschijnen. Onwerkelijk om te zien, zo uitgestrekt en hoog in de bergen. We komen bij de ingang en merken dat we, op een handjevol Russen na, de enigen zijn op dit gedeelte van de muur! Geen selfiestickparades of bussen vol met dagjesmensen, fantastisch! Na een kwartier lopen komen we aan bij de trap die ons op de muur brengt.
Daar staan we dan! Na een ontlopen scam en een schreeuwende Minivan chauffeur is er niets over dan rust en stilte op een muur die aan weerszijden verder rijkt dan de horizon. Het is er prachtig. Nadat we even genieten van het besef, besluiten we een aantal kilometer te gaan hiken. De uitzichten zijn fantastisch! Het idee dat dit complex meer dan 10.000 km lang over de hoge bergkammen kronkelt is moeilijk te beseffen. Mede daardoor is het een hele mooie ervaring, die we iedereen kunnen aanraden. Nadat we teruggekomen zijn in Beijing, besluiten we de dag in stijl af te sluiten met Peking eend — de kers op de taart!
Temple of Heaven
Onze reis door China zit er bijna op. Voordat we gaan willen we graag nog de Temple of Heaven bezoeken. Niet zozeer vanwege de tempel, maar vanwege het park waar het in gelegen is. In de vroege ochtend schijnt het park namelijk een plek te zijn waar locals hun dag graag beginnen, ieder op zijn eigen manier.
We lopen het park binnen, wat vol staat met dennenbomen die vanwege de vroegte nog gehuld zijn in ochtenddauw. In de verte, tussen de bomen, horen we gezang! We besluiten ernaar toe te lopen. We lopen het ‘bos’ in en zien de ene bezigheid na de andere. Een Chinese man beoefend Tai Chi op de muziek die uit zijn meegebrachte radiootje komt. Verderop staat een man karate oefeningen te doen. Het gezang komt inmiddels dichterbij. In de verte zien we het al. Eenmaal aangekomen treffen we een religieuze samenkomst van zo’n twintig mensen. De groep is opgesplitst in tweeën. De ene groep loopt in een lange rij al zingend achter elkaar aan. Ze lopen in een kring. De persoon vooraan in de rij tikt meditatief op een koperen bel. Temidden van de kring zit de tweede groep. Ze zingen mee, maar knielen ook in de richting van een ingelijst portet wat ze notabene bevestigd hebben op een boodschappentrolley! Het portret komt ons niet bekend voor. Een religie die we nog niet eerder hebben gezien, zover we weten. Indrukwekkend om te zien, vooral de eenvoud die ervan uitging. We lopen verder naar de Temple of Heaven, waar we uiteindelijk voor gekomen waren. De weg ernaartoe was echter vele malen interessanter.
Onze reis door China zit er nu echt op. We begeven ons naar het vliegveld, waar we om half 3 ’s nachts van Beijing naar Penang zullen vliegen met een tussenstop van zo’n 6,5 uur in Kuala Lumpur. Terwijl we in de wachtruimte zitten tot onze incheckbalie opengaat, sluiten we onze trip lachwekkend af op het moment dat een groep Chinezen naast ons op de grond begint te picknicken. Ze hebben wederom tassen vol met warm eten meegenomen. Hoe kan het ook anders!
Penang, Maleisië
Twee jaar geleden waren we hier ook al, dus de weg is ons inmiddels bekend. Weliswaar hadden we toen een vakantie van ‘slechts’ drie weken, waardoor we veel activiteiten moesten overslaan. We vonden Penang toentertijd een erg leuke plek, dus tijd om herinneringen op te halen en hier en daar de bezienswaardigheden te bezoeken die we toen hebben gemist.
De eerste dagen dat we in Maleisië zijn genieten we vooral van het feit dat we niet meer in China zijn! Geen vrieskou, geen taalbarriere of vertaal apps en geen gecensureerd internet meer. Heerlijk! Des te meer genieten we nu van zonovergoten dagen met standaard 30 graden, een gezellig praatje hier en daar en internet wat gewoon fatsoenlijk werkt.
Eén van de activiteiten die we hier hebben gedaan, bespreken we graag! Al het overige laten we graag over aan de foto’s! 🙂
Taman Negara Pulau Pinang
Maleisië is een land vol prachtige jungles! Je merkt sowieso aan Maleisië dat het een enorm groen en vruchtbaar land is. Logisch, met zo’n uitgesproken tropisch klimaat. We besluiten om vandaag een van de vele jungles te bezoeken die Maleisië rijk is. De jungle is gelegen in de linkerbovenhoek van het eiland Penang en is daarom goed te bereiken per openbaar vervoer.
Eenmaal aangekomen bij de ingang van het National Park, want dat is het, moeten we voor de veiligheid onze gegevens achterlaten. Je checkt hiermee als het ware in, zodat je ook kunt uitchecken wanneer je de jungle verlaat.
We lopen het park in en nog geen 200 meter later komen we een enorme leguaan tegen die naast ons in de zee zwemt om een stuk drijvend eten op te pikken. Verderop zwemmen er nog twee en wanneer we verder lopen worden we verwelkomd door een Macaque aap die boven ons loopt. Naarmate we verder lopen wordt de begroeiing wilder en de paden nauwer. We beginnen aan een hike van zo’n 14 kilometer.
Onderweg zien we tientallen grote vlinders, veelal zwart en schitterend blauw van kleur. De bomen en planten die we tegenkomen herkennen we alleen in miniatuurvorm van kamerplanten die je kunt kopen bij de bloemist. Vooral het geluid was ook bijzonder. Tijdens de gehele tocht hoor je stromende beekjes en fluitende vogels, maar voornamelijk lawaaierige krekels met hun herkenbare snerpende geluid. Doordat alles begroeid is en zo groots, hoor je alle geluiden op een hele ruimtelijke en echoënde manier, wat heel mooi klinkt! Onderweg lunchen we op een verlaten strand en keren daarna terug de jungle in om omweg te gaan naar de uitgang, nu al wetende dat dit zeker niet de laatste jungle is die we willen bezoeken.
Na een week in Penang te zijn verbleven hebben we de bus genomen naar het rustige Melaka in het zuiden van Maleisië. We slaan hiermee een groot deel van West Maleisië over, omdat we dit in 2015 al bezochten en we momenteel meer uitkijken naar Maleisisch Borneo. Helaas zijn we erachter gekomen dat het regenseizoen op Borneo momenteel op zijn hoogtepunt is. We zullen onze reis door Maleisië daarom voor nu even moeten uitstellen, maar komen hier op een later moment heel erg graag terug! Op naar Singapore dan maar?
Wij zien niet wie er allemaal meelezen én we vinden het super leuk als je reageert op onze blogs... scroll even verder door dan kan je daar je reactie achterlaten!
Duurt het je soms te lang voordat we onze belevenissen weer met je delen?
Op Instagram delen we vrijwel dagelijks foto's met daarbij een kort onderschrift. Hiermee heb jij alvast een kleine preview.
Hey Tim en Michel❤ Ik ben weer helemaal onder de indruk! Eerst over jullie bezoek aan de muur. Als ik dat lees en de foto’s bekijk denk ik: Wow, een prachtige plaats om te zijn!! Maar lees ik even later jullie tocht door de jungle in Maleisië met bijbehorende foto’s, ben ik weer ontzettend onder de indruk van alles wat jlie daar gezien hebben! Geweldig!!! Tot jullie volgende verhaal!!
En ik hoop in de tussentijd op Skype 🙂
Weer genoten van jullie verhalen en de prachtige foto’s. Ga zo door. We hebben nog een leuke neef op Lombok met een benb. Misschien ook een stop waard in de toekomst. Kus van mij voor jullie.
Oh? Welke neef dan? Wellicht leuk om te bezoeken inderdaad! Hebben we het tegen die tijd graag over!
Bijzonder vehaal met die touringbus scam. Knap dat jullie dit door hadden en toch zijn blijven zitten in die minivan. Indrukwekkend die foto’s bij de chinese muur. Bijzonder zijn die Banksi achtige grafitties in Penang. Is dat een project of zo?
In 2012 heeft Georgetown Ernest Zacharevic gevraagd 9 muurschilderingen te maken. Dit was om Georgetown zover ik begreep een trekpleister te maken nadat de UNESCO de plaats op de World herritage list gezet had.
Daarnaast heeft dit weer andere uitgenodigd om “illegaal” streetart te plaatsen.
Wat zal het “gewone” leven saai worden voor jullie als jullie terug zijn in Nederland 😉
Heel indrukwekkend dat China! Die jungle lijkt me ook prachtig, ga je daar zonder gids in, of lopen en kruipen daar geen bloeddorstige, giftige, bijterige beesten rond?
Geniet lekker verder van jullie prachtige reis!
Dikke knuffel!
Ja zonder gids… en zonder kaart. Maar het is best straightforward met 1 pad naar links en een pad naar boven… er glibberen wel giftige slangen en met zo’n leguaan wil je denk ik ook geen ruzie hebben, maar de Maleisische witte rood neus tijgers zijn gelukkig uitgestorven!
Handig die uitleg erbij !
Nu weet ik ook waar ik kan reageren!
Wat een mooie foto’s weer!
Vind jullie verhalen erg bijzonder!
Jullie zijn dan toch n Bertje dichterbij dan aan de andere kant van de wereld
Ik hoop jullie gauw weer te spreken en te zien via feestheim( FaceTime)
Haha maar we zijn ook heel dichtbij elke dag! <3
Tot snel op feestheim!
Heerlijk om jullie reisverslagen te lezen en die leuke en mooie foto’s te bekijken.
Wat een tocht maken jullie ervan!
Liefs, Liesel
Liesel! Wat leuk om te lezen dat je onze verhalen volgt! We hebben zoals je het leest echt ook heerlijk! Liefs!