Daar sta je dan met je rugzak op een eilandje… gelukkig hadden we wat vooronderzoek gedaan en hadden we genoeg geld bij ons om er een week te kunnen verblijven.
De eerste overnachting hadden we al van tevoren geregeld en we zochten dan ook het guesthouse op — vorig jaar hebben we ook zo’n “primitiever” eiland bezocht in Maleisie, en wisten dus wel wat we qua (non)luxe konden verwachten. Helaas lag de kamer die we uitgekozen hadden TE centraal op het eiland en liggen we midden in de dreunende cafés op ons bed. Om die reden verhuizen we de volgende dag naar een plekje net van de drukte af en hebben hier een prima kamer, op loopafstand van het centrum.
De eerste 3 dagen op het eiland merkte we nog wat naweëen van het regenseizoen maar na die 3 dagen zien we dan toch echt dat het droge seizoen is aangebroken en hebben hier de voor (en nadelen) van. Ik (Tim) verbrand zowel aan de voor als achterkant, dus de flacons Aloe Vera vliegen er doorheen, daardoor zijn de mogelijkheden wat beperkt voor ons op een eilandje. En brengen we wat tijd door met kaarten en een biertje.
Midden in de nacht worden we wakker van enorm glasgerinkel. Het leek alsof er vazen kapotvielen op de gang. Het onweerde deze nacht, dus we gingen uit van een inslag, maar nadat er ineens heel hard gegild werd zijn we toch maar even gaan kijken. Er blijkt een jongen door een ruit te zijn gevallen en ligt in de stromende regen met overal sneeën en bloed. Na de eerste hulp een beetje bij te hebben gestaan, kwam er na een (veel te lange tijd voor je gevoel) toch iemand van de (beperkte) spoedpost van het eiland. Om wat plek te maken voor deze hulp ben ik teruggelopen naar de kamer. Met de schrik om ons hart doen we ons best om weer in slaap te vallen.
De volgende dag informeren we naar de toestand van Steve en horen dat hij om 06.00 uur ’s ochtends naar het vaste land is gebracht met een boot, om hem daar verder te behandelen.
Maar wat blijkt, het was geen ongeval, maar opzet. Na een fles wiskey en 200 ml valium heeft hij een poging gedaan om er een einde aan te maken door zichzelf met het glas te snijden. Dat is dan weer een heel ander gevoel… nu maar hopen dat hij zichzelf heel goed heeft wakker geschud!
De resterende dagen op dit prachtige eiland hebben we grotendeels doorgebracht op het strand en in het water. Het water is dan ook warmer dan het douchewater, dus dat was absoluut geen straf. Terwijl we op het strand lagen zagen we in de verte op het water een piepklein eilandje uit het water steken. Dit was te klein om bewoond te zijn, maar we zagen er wel mensen heenvaren. Daarom hebben we een kajak gehuurd en zijn in een uurtje naar het eiland gepeddeld om de boel van dichtbij te bekijken en te snorkelen langs de rotsen. En o wat blijkt, er woont wel iemand. Dus Floortje Dessing, mocht je nog kandidaten zoeken…!
Om ons eigen eiland (ik hoor je denken “HAHA, yeah right.”. Nee maar, het eiland waar we verbleven bedoel ik dan hé) ook wat beter te verkennen, zijn we erop uit gegaan. Dit keer te voet. En dan niet zomaar een wandeling, nee, dwars door de jungle. Klimmend en afdalend over grote rotspartijen en balancerend op smalle stenen langs de stijle afgrond (geen geintje, serieus opletten geblazen). Na drie kwartier ploeteren kwamen we uit op Long Beach. De naam zegt het al natuurlijk, dus een uitleg daargelaten. We hebben ons in zee gedrapeerd om af te koelen en na zo’n 20 minuten was het tijd om via dezelfde weg terug te gaan, want het begon al donker te worden. Niks bijzonders dus, maar leuk dat het was!
Wandeltocht nummer twee verliep iets soepeler, aangezien deze tocht nagenoeg volledig over het strand loopt. Lekker joh, met je voeten door de aanspoelende golven lopen. De tocht ging naar 4K Beach. De K staat voor kilometer, oftewel Long Beach nummer twee, ja toch. Naast dat het strand hier super mooi is, waren we opzoek naar lichtgevend plankton. LICHTGEVEND PLANKTON! Dit zie je het beste in het pikkedonker. Zelfs maanlicht is al te veel. Helaas (ook al is de maan hier heel mooi) scheen de maan vrijwel altijd en ook nog eens behoorlijk fel. Om het toch een kans te geven, zijn we in het donker het water ingelopen. Een bijzondere ervaring. Beetje raar ook wel om in het donker in zee te liggen. Wel super mooi, aangezien het maanlicht weerkaatste op de kabbelende golven. En aangezien je het water niet echt meer kunt zien, begaf je je in een zee van ‘kabbelend licht’. Daarbij komt ook nog eens dat het op zo’n avond heel stil is, dus ‘betoverend’ is een geschikte omschrijving.
Lichtgevend plankton zagen we helaas niet, dus zijn we teruggelopen naar onze kamer. EN TOEN…HAHA! Toen we terugliepen langs de golven, viel ons oog op een klein fluoriserend blauw puntje in het zand. Tim pakt het op en wrijft erover. Z’n hele vinger geeft blauw licht! Waar het op neer komt is dat hij dus de plankton dood en kapot heeft gemaakt, maar dat doet er nu even niet toe. We hebben lichtgevend plankton gevonden! Later vonden we er nog twee, deze hebben we maar met rust gelaten.
Al met al was Koh Rong een lekker eiland voor een paar dagen strand en om wat rond te struinen. Vooral de stilte en de schone lucht is heel aantrekkelijk.
Na Koh Rong zijn we doorgereisd naar het noorden, met een eendaagse tussenstop in Phnom Penh (hier waren we al geweest, maar dit kwam qua route beter uit).
Helaas is Tim in Phnom Penh ziek geworden, en hebben we een week ‘vastgezeten’, voordat we weer verder konden reizen.
We zijn momenteel in Battambang, een rustig dorpje in het noorden van Cambodja. Het is onze op-een-na laatste stop in dit land. Ons visum verloopt dan ook binnen een week.
Vandaag zijn we een rijtje bezichtigingen afgegaan met 2 hoogtepunten die we je graag even bijbrengen…
Het leukste vonden we beiden toch wel de rit met de bamboetrein, de ‘norry’ zoals de lokale bevolking hem noemt. De lokale bevolking heeft hier een eigen spoordienst gemaakt met behulp van bamboe en achtergebleven restanten van de stilliggende landelijke spoorlijn. Deze spoorlijn is ten tijde van de Franse kolonisatie opgezet en wordt nu door de bevolking gebruikt als transportmiddel van de marktgoederen (zoals rijst) vanaf O Dambong naar O Sra Lav (Leuk weetje: het woord O in Khmer betekend waterstroom).
De trein is opgebouwd uit een 3 bij 2 meter houten frame, bedekt met flinterdun bamboe. Het frame rust op twee stalen aandrijfassen die aangedreven worden door een motortje. Het enkelzijdige spoor brengt een uitdaging, want het betreft tweerichtingsverkeer! De lichte materialen brengen dan ook een goede oplossing: Als twee treinen elkaar tegemoet komen, dan zullen ze beiden moeten stoppen. Wanneer men tot stilstand komt, wordt bepaald welke van de twee treinen er moet wijken voor de ander. De regel is als volgt: degene met de minste lading wijkt.
Het houten frame wordt vervolgens van de assen getild en naast het spoor gelegd. Beide aandrijfassen worden van de rails getild en in het gras gelegd. De weg is nu vrij voor de ‘zwaarste’ trein.
Wanneer deze gepasseerd is, wordt de andere trein weer op de rails in elkaar gezet om door te kunnen rijden. Tijdens de rit hebben we tot wel 4 keer de trein uit elkaar moeten halen. Leuke klus, leuke ervaring.
Na de rit zijn we doorgereden naar wat tempels (tempelmoooeee) en een batcave, oftewel een vleermuizengrot. De grot is niet te betreden — maar dat wil je ook echt niet. Vanaf de weg kun je de grot inkijken en zie je doorgaans vleermuizen heen en weer scheren. Niet zo spannend, maar het is nu wachten op zonsondergang, want vleermuizen gaan ’s avonds op jacht.
Voor de vleermuizen geldt: waar één schaap over de dam is, volgen er meer. Zodra de zon onder is merk je dat er een paar vleermuizen zo nu en dan naar buiten en weer terug naar binnen schieten. Dit houdt een minuutje aan, totdat de eerste vleermuis voorgoed naar buiten vliegt. Dit is het startsein, de jacht is begonnen. De eerste vleermuis is nog niet buiten of de HELE inhoud van de grot komt naar buiten vliegen. Wetende dat er serieus miljoenen vleermuizen in de grot leven, kijken we naar een onophoudelijke zwarte zwerm die vanuit de grot de buitenlucht in vliegt. Super mooi!
Na 5 minuten was de grot nog steeds niet leeg, maar was het wel zo donker dat het niet zo goed meer te zien was. Onvoorstelbaar, wat een aantallen.
Morgen gaan we naar onze laatste stop in Cambodja; Siem Reap… het thuis van Angkor Wat (Jaaaaaaa Michel een dorp vol met tempels!) Maar we hebben goeie verwachtingen op dit wereldwonder.
Weer zooo boeiend dat ik alles rondom mij efkens niet meer hoor of zie…ben dan zelf een poosje in andere wereld…
Jongens wat jammer dat ik niet zo jong meer ben om jullie uitdaging aan te gaan. Geniet met volle teugen.
Wat een ontzettend leuk verslag. Jullie maken wel unieke dingen mee. Sterkte morgen met de tempels:-).
Top verslag! Wordt vervolgd
Weer een mooi verslag en wat een schitterend strand…..jaloers…!!
Hoi Tim en Michel. Erg leuk jullie reisverslag. Zie erg uit naar jullie volgende verslag en thuis naar jullie kookervaringen.
Wat een leuk verslag en fantastische foto”s! Stiekem wel een beetje jaloers!!
Geweldig! Wat een kleurijke belevenissen! Ons ‘kleurloze’ leven hier gaat z’n gangetje met de kruiden uit jullie tropische landen in onze pepernoten en speculaasbrokken! Heerlijk mannen, geniet lekker verder!
P.S. Zie dat de huisdieren bij de guesthouses zijn inbegrepen!
Haha… ja de schattige -te kleine- katjes zijn bij de prijs inbegrepen! En daar kom je na wat aandacht aan gegeven te hebben de rest van je verblijf ook niet meer van af!
We missen de kruidnootjes wel dit jaar! En zo’n dimsum of dumpling is toch niet hetzelfde!